کردم رقم به کلک نفس مد ناله را

دادم به باد شعلهٔ شوقت رساله را

از سرمه چشم شوخ تو تمکین پذیر نیست

نتوان به گرد ، مانع رم شد غزاله را

از ره مروبه عیش شبستان این چمن

جز شمع کشته چیست به فانوس ، لاله را

دل فرد باطل است خوشا جوش داغ عشق

تا بیدلی به ثبت رساند قباله را

کوگوش کز چکیدن خونم نواکشد

درکوچه های زخم غباری ست ناله را

هنگام شیب غافل از اسرار خودمباش

کیفیت رساست می دیر ساله را

عریانی توکسوت یکتایی است و بس

تا چند، بار دوش ، نمایی دو شاله را

ناقص نبرد صرفه ز تقلیدکاملان

وضع گوهر طلسم گداز است ژاله را

آن شب که مه زسیرخطش آب داد چشم

گرداب بحر خجلت خود دید هاله را

خط پیش ازآنکه با لب او آشنا شود

حیران سرمه ساخته چشم پیاله را

آزادگان زکلفت اسباب فارغند

نتوان نگاه داشت به زنجیر ناله را

مشت خسی ست پیکر موهوم ما ومن

وقف دهان شعله کنید این نواله را

رنگ رطوبت چمن دهربنگرید

کاندربغل سیاه شد آیینه لاله را

بیدل دلت هوای محبت گرفته است

شبنم خیال می کند این غنچه ژاله را